Een vriend van mijn moeder is overleden. Hij was 83. Hij heeft 12 dagen in zijn huis gelegen voordat iemand merkte dat er iets niet pluis was. Dat hij daar heeft gelegen vind ik niet eens zo erg, maar dat iemand zo weinig contacten heeft dat het bijna 2 weken duurt voordat iemand gaat controleren of het goed gaat vind ik schrijnend.
Het zet tot denken over mijn eigen contact met mijn moeder. Zoiets gun ik haar echt niet. Maar gelukkig zal dat nooit gebeuren. Ondanks dat ze alleen woont en vaak graag op zichzelf is, heeft ze leuk en frequent contact met vriendinnen en met mij natuurlijk.
Kort geleden had ik nog zo'n "nudge" om hier goed op te letten. Iemand op social media stelde de vraag "Als je doorgaat met hoe je nu leeft, is er dan iets waar je misschien spijt van gaat krijgen, als je later op je leven terugkijkt?". En toen besefte en voelde ik weer eens duidelijk dat het gaat om de liefdevolle contacten die ik heb en dat ik die moet koesteren en voeden. Nooit voor vanzelfsprekend aanzien en nooit denken "dat komt wel".
Ik besloot op dat moment dat ik de komende tijd weer vaker iets met mijn moeder ga doen. Want jemig wat ga ik daar spijt van krijgen als ik achteraf concludeer dat ik dat toch heb laten verslappen in de laatste jaren van haar leven. En als ik heel eerlijk ben, dat heb ik de laatste tijd toch gedaan. Niet expres, maar toch. Corona, mijn nieuwe bedrijf, drukte etc... Omstandigheden die het niet makkelijker maakten, maar nu komt daar verandering in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten